Zwyczaj palenia kadzidła znany był już przed chrześcijaństwem. Palenie kadzidła wspomniane jest w Starym Testamencie. Choćby Psalm 141, werset 2 mówi: „Niech moja modlitwa będzie stale przed Tobą jak kadzidło; wzniesienie rąk moich – jak ofiara wieczorna!”.
Piękno zapachu kadzidła
Dziś chrześcijanie używają kadzideł podczas liturgii. W domach wielu chrześcijan Wschodu znany jest również zwyczaj palenia kadzidła w domu. Zwyczaj ten coraz popularniejszy jest również w Polsce.
Akt palenia kadzidła jest symboliczny. Przede wszystkim symbolizuje modlitwę zanoszoną do Boga, obecność Boga oraz błogosławieństwo. Dla mnie osobiście, z uwagi na piękny zapach, symbolizuje również piękno i głębię wiary. Zachęca także do tego, by oddać Bogu to, co najlepsze i najpiękniejsze. Doświadczenie zmysłowe jest niejednokrotnie w stanie spotęgować przeżycie duchowe, daje również świadectwo naszej wiary wobec ludzi, którzy z boku obserwują chrześcijan, są zaciekawieni naszą wiarą. Wchodząc do kościoła powinni zobaczyć najpiękniejsze wnętrze, obrazy i ikony, usłyszeć najpiękniejszą muzykę oraz poczuć zapach najpiękniejszego kadzidła. Nie po to, by na tym zmysłowym doświadczeniu się zatrzymać lecz po to, by stało się ono pierwszym krokiem do wiary.
Zwyczaj palenia kadzidła
Użycie kadzidła wywodzi się ze Starego Testamentu, kiedy to Bóg nakazał Mojżeszowi zrobić ołtarz i palić na nim kadzidło (Wj 30). Kadzidło składa się z mieszaniny przypraw, olejków, żywicy i gumy z poszczególnych drzew. W pewnym sensie jego palenie jest ofiarowaniem skarbów ziemi z powrotem ich Stwórcy.
Kadzidło było również jednym z darów ofiarowanych przez Trzech Króli przy narodzinach Chrystusa. W tym kontekście symbolizuje kapłaństwo Chrystusa w taki sam sposób, w jaki złoto jest symbolem Jego Królowania, a mirra symbolem Jego cierpień. W Nowym Testamencie (Ap 8, 3) Chrystus jest przyrównany do płonącego węgla i tak jak węgiel płonie, tak nasze serca powinny płonąć modlitwą.
Domowy zwyczaj palenia kadzidła jest znany chrześcijanom na Bliskim Wschodzie. Nie polega on jedynie na zapaleniu kadziła, by cieszyć się jego zapachem. Powinien być połączony z modlitwą za dom, jego mieszkańców. Z kadzielnicą można przejść po każdym pomieszczeniu domu odmawiając krótką modlitwę pozostawiając kadzielnicę przy domowym ołtarzu, jak czynią to rodziny na Bliskim Wschodzie.
Kadzidło ze św. Góry Athos
Jednym z najważniejszych na świecie miejsc produkcji kadzidła są klasztory św. Góry Athos. Praca nad produkcją kadzidła jest dla mnichów pracą zapewniającą utrzymanie oraz formą modlitwy. Kadzidło tworzone jest z olejków zapachowych oraz żywic drzewnych.
Na pierwszym etapie produkcji czysta żywica kadzielna jest mielona na drobny proszek, który następnie nasyca się bogatym olejkiem zapachowym. Ugniatając tę mieszankę ręcznie, doprowadza się ją do konsystencji ciasta. Następnie przychodzi czas na wałkowanie i cięcie kadzideł.
Mnisi rozpoczynają swoją pracę modlitwą „Przez modlitwy naszych świętych ojców, Panie Jezu Chryste, nasz Boże, zmiłuj się nad nami” i kontynuują Modlitwę Jezusową, odmawiając wezwanie „Panie Jezu Chryste Synu Boży zmiłuj się nade mną” podczas wałkowania i cięcia kadzidła. Tak przygotowane ziarna kadzidła są utwardzane przez minimum 30 dni. To suszone kadzidło, bogate w aromat, jest następnie modlitewnie przygotowywane i pakowane.
